Hüseyn (a) ashabının arasında ayağa kalkıp
Allah’a hamd-u sena ve ceddi Resulullah’a (s) da salat etti ve buyurdu:
“Ey insanlar, karşılaştığınız olayları görüyorsunuz. Gerçekten de dünya değişmiş; kötülüklerini aşikar etmiş, iyiliklerine de sırt çevirmiştir. Her zaman insanın isteğinin aksine gider. Dünyadan kalan tek şey, suyu döküldükten sonra kabda kalan damlalar gibidir. Dünyadan kalan, alçakça bir yaşamdan başka bir şey değildir; o da tuzlak toprağa benzer. Görmüyor musunuz, hakla amel edilmiyor ve batıl engellenmiyor. Bunun neticesinde de mümin hak yolda şehid düşmeyi arzular.
Şüphesiz, ben ölümü saadetten ve zalimlerle yaşamayı da zilletten başka bir şey görmüyorum.”
Züheyr İbn-i Kayn kalkıp dedi: “Ey Resulullah’ın (s) evladı, biz senin sözlerini duyduk. Bu fani dünyanın bizim yanımızda hiçbir değeri yoktur. Eğer dünyahayatı sonsuz olsaydı ve biz de ölümsüz, senin yolunda öldürülmeği o ebedi dünya yaşamından üstün tutardık.”
Ondan sonra Hilal b. Nafi-i Beceli ayağa kalktı ve dedi: “Andolsun Allah’a, ölümden ve şehadetten korkumuz yok bizim; aynı niyet ve basiret üzerindeyiz. Senin dostlarınla dost, düşmanlarınla düşmanız.” Ondan sonra da Büreyr İbn-i Hüzeyr kalktı ve söze başladı: “Ey Peygamberin evladı, andolsun Allah’a, Allah senin varlığınla bize minnet koydu ki sana yardım etmek üzere savaşalım, bedenlerimiz senin yolunda parça parça doğransın ve karşılığında da ceddin Resulullah (s) kıyamet günü bizim şefaatçimiz olsun.”
