Allah Teâlâ, kendi hikmetinden dolayı, bir kulunu, birtakım sebeblere bağlı kılmışken, o kulun kendini bu sebeblerden tecrîd etmeye çalışması, gizli bir şehvetten ibarettir. Yine; Allah, onu o sebeblerden tecrîd etmişken, o sebebleri istemesi de üstün himmetten düşmüş olduğunu gösterir. Zira, Allah kuluna ne verirse, verdiği şeyde ona yardımcı olur. Kul da her neye kendi nefsî arzusuyla girerse, Allah o işi o kulun nefsine bırakır, o da işin üstesinden gelemez. Şu hâlde, Allah’ın rızâsı, kulunu hangi hâl üzere takdir etmişse, kulun o hâle razı olmasındadır. Öyle ki, Allah onun başını bir işe soktuğu gibi, onu çıkarsın da. Zira, kulun sebebi terketmesi doğru değildir. Onun vazifesi, sebeb onu terk edinceye kadar, teslim olup sakin kalmaktır.
